Mannleg reisn er mælikvarði á réttlæti - allt annað er óréttlæti" Dr Michael Brunner

27.08.2025 | www.kla.tv/38687

Almennar upplýsingar um lagareglur og leikreglur AZK er að finna við lok fyrirlestursins. [Ivo Sasek] Eftir verðmæta kynningu Dr. Broudy frá Japan snúum við okkur nú að hágæða fyrirlesara frá Austurríki. Hann hefur doktorsgráðu í lögfræði og fjallar um meginvandamálið þess hvernig eigi að takast á við óréttlátar, þ.e. ólöglegar réttarhefðir og afleiðingar þeirra. En sjáið til, fyrir meðal-jón eins og mig eða okkur, getur ekki verið til neitt sem heitir óréttlátar réttarhefðir. Það væri jú fyrir okkur eins og vondur jólasveinn. Og þess vegna teljum við alls ekki að slíkt óréttlæti gæti jafnvel brotið gegn reisn okkar og persónuleika. En eimitt þar liggur þessi almenni misskilningur! Og Dr. jur. Michael Brunner mun nú kynna sex kenningar gegn þessum hættulega misskilningi og benda á leiðir út úr þessari alltof óþekkta vanda. Áður en við bjóðum hann velkominn hér á völlinn, skulum við fara stuttlega yfir ævisögu hans. [Ræðumaður] Dr. Michael Brunner lauk doktorsprófi árið 1990 eftir að hafa stundað lögfræðinám og starfað sem lögfræðingur í Austurríki í 31 ár. Frá mars 2020 hefur hann verið virkur gagnrýnandi Covid aðgerðanna, lagt fram kvartanir til stjórnlagadómstólsins vegna Covid aðgerðanna, talað á mótmælum, birt myndbönd og svo framvegis. Og nú kemur yfirlit yfir stjórnmálaferil hans: Október 2020: Stofnun „Lögfræðingar fyrir grundvallarréttindi - Lögfræðingar fyrir uppljóstrun“ í Vín Febrúar 2021: Stofnun stjórnmálaflokksins „MFG - Manneskjur, Frelsi, Grundvallarréttindi“ Frá hausti 2021: Flokkur hans kemst inn á þing Efra-Austurríkis; Kosningasigur í sveitarstjórnarkosningum í Efra-Austurríki, Neðra Austurríki og Týról Haust 2022: MFG frambjóðandi í forsetakosningunum um haustið. Hann staðsetti sig sem andstæðing stjórnmálakerfisins. Júlí 2023: Stofnfélagi „Alþjóðlegra lögfræðinga“, alþjóðlegs félags sem fjallar um löggjöf um allan heim. Nóvember 2023: Lét af störfum sem prófessor. Frá desember 2023, ýmsir fyrirlestrar og áframhaldandi lögfræðistörf sem ráðgjafi o.s.frv. Dr. Brunner talar í dag um „Mannleg reisn er mælikvarði á réttlæti - allt annað er óréttlæti.“ [Dr. Brunner:] Ég býð ykkur öll hjartanlega velkomin og ég vil sérstaklega þakka ykkur fyrir að leyfa mér að leggja mitt af mörkum í dag til þessa mjög mikilvæga málefnis, til lagalegrar skilgreiningar á óréttlátum lögum og afleiðingum þeirra. „Mannleg reisn er mælikvarði réttlætis. Mannleg reisn verðurað vera mælikvarði á réttlæti, annars er það óréttlæti. Lög og réttlæti eru ekki samheiti. Lög þurfa ekki að vera réttlæti. Réttlæti þarf ekki að vera lög. En lög án réttlætis eru óréttlæti. Réttlæti er alltaf réttlátt. Hvað er réttlæti í lagalegum skilningi? Réttlæti er mat á þekkingu. Líkt meðhöndlað með líkum hætti, ólíkt með ólíkum hætti. Eða að hegða sér svo að hægt sé að gera framkvæmd lífsreglu þinnar að alheimslögum, eins og Immanuel Kant segir. Eða einfaldlega friðar skipan - því það getur ekki verið til neinn friður án réttlætis; enginn friður án hagsmunajafnvægis. Ef lög væru réttlæti og engin óréttlát lög væru til, þá væri ritgerðinni minni, fyrirlestrinum mínum að mestu leyti þegar lokið. En veruleikinn kennir okkur eitthvað annað. Hann kennir okkur að hugsjónin um réttlæti er ekki veruleiki. Hvorki á lagalegu sviði né á stjórnmálasviðinu. Ólögleg, óréttlát lög eru samþykkt af löggjafarvaldinu. Þeim er beitt af framkvæmdavaldinu og ... dómsvaldið framfylgir þeim. Það er skylda að fylgja þeim. Borgarar eru skyldugir til að fylgja jafnvel óréttlátum lögum. Meginspurningin sem ég hef glímt við í marga mánuði – ég get aðeins sagt frá hluta af verki mínu hér – er lagaleg skilgreining óréttlátra lagahefða og afleiðingar af þeim. Fyrir mér er mannleg reisn upphafspunkturinn til að ákvarða hvort lög séu réttlát eða óréttlát. Mannleg reisn er æðsta lagalega meginregla náttúruréttar og jákvæðs réttar [jákvæð lög = lög „sköpuð“ af mönnum – andstætt hugtak: náttúrulög = lög sem menn „uppgötva“]. Það er meginregla siðmenntaðra réttarkerfa, sem eru bæði byggð á almennum lögum [sem stjórnast af „venjulegum“ lögum] og stjórnskipunarlögum [viðfangsefni sem stjórnskipunarlög stjórna]. Í lýðræðislegu, stjórnskipunarlegu kerfi koma öll lög frá þjóðinni. Frelsi og jafnrétti eru stoðir lýðræðisins. Þegar þjóðin hefur falið stjórnmálaflokkum valdið til að koma fram fyrir sína hönd, er þjóðin samt sem áður fullvalda og fulltrúar þess bera ábyrgð gagnvart henni. Jafnvel þótt vald stjórnmálaflokka sé í auknum mæli útvíkkað til allra samfélagsgerða og borgaralegra stofnana í framkvæmd fulltrúalýðræðis, þá er lýðræði aðeins til þegar það endurspeglar vilja fólksins. Lög gegn þjóðinni eða lög sem brjóta gegn rétti eru aldrei lög og þau eru ekki studd af vilja þjóðarinnar. Þjóðin, fullveldið hefur ekki falið fulltrúum lögin svo að þessir fulltrúar geti sett lög sjálfs sín vegna eða gegn þjóðinni. Hver sem hunsar lögin, réttlætið sem fulltrúi verður að svara fyrir það og verður að vera gerður ábyrgur fyrir því! Sú venja í Austurríki og öðrum löndum, samkvæmt austurríska stjórnlagadómstólnum og austurrískum lögum, að jafnvel lög sem brjóta stjórnarskrá skuli gilda þar til þau eru felld úr gildi – og í öllu falli innan viðgerðartíma allt að 18 mánuði – þýðir að óréttlæti verður að lögum, sem ég hafna staðfastlega. Þegar aðskilnaður valds virkar ekki lengur; þegar stjórnvöld geta í raun sjálf sett lög vegna þingmeirihluta síns, eru í raun ekki lengur háð neinu eftirliti þingsins; þegar stjórnvöld skipa stjórnsýslu- og dómsstöður pólitískt, reka ríkistengd samtök og stofnanir á fáveldislíkan hátt (oligarchy = stjórnarfyrirkomulag þar sem lítill hópur fer með pólitískt vald); þegar tjáningarfrelsi, fræðilegt frelsi og prentfrelsi eru ritskoðað; þegar andófsmenn eru rægðir, hæðst að þeim og þeir jafnvel ofsóttir; þegar fjölbreytni fjölmiðla er eyðilögð - þá erum við langt frá nokkurs konar réttarríki. Í síðasta falli með birtingu skjalanna frá Robert Koch stofnuninni varð það jafnvel almenn vitneskja fyrir meginstraumsmiðla að það hafði aldrei verið til sönnunargrundvöllur (grundvöllur sem staðfestur var með athugunum/staðreyndum) fyrir neinum af aðgerðunum vegna Covid veirunnar. Forsendunum var breytt (gildin voru stækkuð eða „leiðrétt“ með ákveðnum aðferðum) að beiðni stjórnmálamanna. Covid krísan frá 2020 til 2023 var stærsta lagalega og læknisfræðilega hneykslið í heiminum frá 1945! Til að svipta slíka pólitíska orðræðu áhrifum sínum í framtíðinni verður að neita öllum óréttlæti sem hefur fengið lagalegt gildi frá upphafi! Sá sem engu að síður tekur þátt í því verður að bera ábyrgð! Mannleg reisn – ég vitna hér í Tómas af Akvínó: „Sérhver lög sem upphefja persónuleika mannsins eru réttlát. Sérhver lög sem vanvirða persónuleika mannsins eru óréttlát.“ 16. grein austurrísku almennu borgaralaga, sem meginregla grundvallarréttar persónuleikans, kveður á um: Sérhver manneskja hefur meðfædd réttindi, sem jafnvel eru augljós af skynseminni, og því ber að telja hana manneskju. Þannig er grundvallarréttur persónuleikans settur fram sem lögfræðileg meginregla, réttarhefð siðmenntaðra réttarkerfa. Réttindi eru mannfólki meðfædd. Það er að segja, það er ekki sótt um þau eða þau veitt, og sannarlega ekki af stjórnvöldum eða fulltrúum þeirra. Þau þarf ekki að veita eða eignast. Þau eru eðlislæg mannkyni, innifalin því að vera manneskja. Í 1. grein þýsku stjórnarskrárinnar segir einnig: Mannleg reisn er ósnertanleg. Að virða hana og vernda er skylda alls ríkisvalds. Eftirfarandi grundvallarréttindi binda löggjafarvaldið, framkvæmdavaldið og dómsvaldið sem beinlínis gildandi lög. Og ég vil bæta við að þau binda einnig fjölmiðla. Auk 1. greinar grunnlaganna kveður 79. grein á um eilífa ábyrgð á tilvist þeirra. Þessum grundvallarréttindum, ósnertanleika mannlegrar reisnar, er ekki hægt að breyta jafnvel með stjórnarskrárbreytingu. Þau eru eilíf. Sem grundvallarregla í siðfræði er mannleg reisn tímalaus og stendur ofar öllum stjórnarháttum. Því að hvert mannslíf er jafngilt og hefur rétt til frjálsrar tilveru. „Maðurinn, sem markmið í sjálfu sér, má aldrei vera leið að markmiði,“ sagði Immanuel Kant. Samkvæmt fastri dómaframkvæmd þýska sambandsríkisstjórnlagadómstólsins er mannleg reisn æðsta gildi stjórnarskrárinnar og stjórnarskrárleg meginregla þýska réttarkerfisins. Mannleg reisn er æðsta stjórnarskrárgildi og er óumdeilanleg. Á sama hátt segir í 7. grein sambandsríkisstjórnarskrár Sviss að mannleg reisn skuli virt og vernduð. Mannréttindayfirlýsing Sameinuðu þjóðanna frá 10. desember 1948: Allir menn eru fæddir frjálsir og jafnir að reisn og réttindum, gæddir skynsemi og samvisku og ættu að hegða sér hver gagnvart öðrum í anda bræðralags. Þegar í sjálfstæðisyfirlýsingu Bandaríkjanna sem gefin var út 4. júlí 1776, var lýst yfir: Allir menn eru skapaðir jafnir. Allir menn hafa ákveðin óafsalanleg réttindi, þar á meðal líf, frelsi og leit að hamingju. Skilyrðislaus og ótakmörkuð virðing fyrir mannlegri reisn sem ekki er hægt að afsala er grundvöllur réttarríkisins og lýðræðisins, sem ekki er hægt að semja um. Hún myndar algjöra rauða línu sem aldrei má fara yfir. Sá sem brýtur gegn mannlegri reisn brýtur gegn lýðræðislegu réttarríki, jafnrétti fyrir lögunum, án þess getur ekkert réttlæti orðið - engin lög, ekkert ríki sem myndi ekki verða að ræningjaflokki. Ágústínus frá Hippó: „Takið lögin burt - hvað er ríki þá annað en stór ræningjaflokkur?" Gengið út frá grundvallarreglu efnislegrar normi eins og ég kalla hana sem lögfræðingur - mannlegri reisn - kem ég að uppástungu að sex megintesum. En fyrst, stutt yfirlýsing eftir Martin Luther King. „Ég væri fyrstur til að mæla með því að hlýða réttlátum lögum. Maður ber ekki aðeins lagalega heldur einnig siðferðilega ábyrgð á að hlýða réttlátum lögum. Aftur á móti ber maður siðferðilega ábyrgð á að óhlýðnast óréttlátum lögum.“ Ég er sammála Ágústínusi um að „óréttlát lög eru engin lög yfir höfuð.“ Lex iniusta non est lex, segir latnesk hámarksregla. Og nú að tesunum sex: 1. Fullyrðing: Grunnregla réttarkerfisins er mannleg reisn sem grundvallarréttur persónuleikans. Hún er hvorki tilgáta né skáldskapur. 2. Fullyrðing: Þar æðst trónir mannleg reisn sem grundvallarréttur persónuleikans. Þetta eru meðfædd mannréttindi, grundvallarréttindi og frelsi. Þau mynda grundvallarreglur réttarkerfisins. 3. Fullyrðing: Lagareglur sem brjóta gegn mannlegri reisn, meðfæddum réttindum hennar, eru algerlega ógildar; Þær hafa ekkert normatíft gildi. Með þessu lýsi ég afstöðu ríkjandi kennslu. Kenningarinnar um svokallað ógildingardogma [sem segir að lagareglur sem brjóti gegn æðri lögum séu óafturkræft ógildar]; meira um þetta síðar. 4. Fullyrðing: Lagareglur sem brjóta gegn lögum sem brjóta gegn grundvallarmannréttindum og frelsi eru algerlega ógildar. Þau hafa ekkert normatískt gildi. 5.Fullyrðing: Lagareglur sem brjóta gegn hærra settum lögfræðilegum viðmiðum eru algerlega ógildar. Þau hafa ekkert normatískt gildi. 6. Fullyrðing: Æðri lög hafa forgang framar lægri lögum og gera þau algerlega ógild. Lægri lög geta ekki yfirbugað æðri lög. Ég get réttlætt þessar kenningar, sem ég byggi á mannlegri reisn, bæði í jákvæðum lagalegum skilningi, út frá lagalegum aðstæðum og í réttarheimspeki. Einn mikilvægasti lögfræðimaður 20. aldarinnar var Gustav Radbruch. Hann var stjórnmálamaður SPD og tvisvar dómsmálaráðherra í Weimar-lýðveldinu. Hann lifði frá 1878 til 1949. „Nauðsyn getur hugsanlega byggst á valdi, en aldrei á skyldu og gildi.“ Hann dregur línuna á milli rangra laga sem eru kannski einfaldlega ekki viðeigandi, sem gætu verið hönnuð á annan hátt eða eru einfaldleg röng. Einfaldlega rangra og óréttlátra laga, sem hafa náð ákveðnu stigi óréttlætis. Hann réttlætir þetta og það nær að lokum hámarki í frægu Radbruch formúlunni. Hér kemur tilvitnun: „Átökin milli réttlætis og réttaröryggis má líklega leysa með því að veita forgang jákvæðum lögum, sem eru tryggð með lögum og heimildum, jafnvel þegar innihald þeirra er óréttlátt og óviðeigandi. Nema mótsögnin milli jákvæðra laga og réttlætis nái svo óþolandi stigi að lögin, sem röng lög, verði að víkja fyrir réttlæti. Það er ómögulegt að draga skarpari línu milli tilfella af lagalegu óréttlæti og laga sem eru engu að síður gild þrátt fyrir rangt innihald sitt.“ Hann skrifar að hægt sé að gera aðra afmörkun með mikilli nákvæmni. Og hér er lykilsetningin: „Þar sem ekki einu sinni er leitað eftir réttlæti, þar sem jafnrétti, sem er kjarni réttlætisins, hefur verið meðvitað hafnað við setningu jákvæðra laga, eru lögin ekki aðeins „röng“ lög; heldur skortir þau eðli laga að öllu leyti. Því ekki er hægt að skilgreina lög, jafnvel jákvæð lög, annað en skipun og lagaákvæði sem, í eðli sínu, eiga að þjóna réttlæti.“ Lög verða að þjóna réttlæti, annars er þau óréttlæti. Og hann heldur áfram: „Þar sem ekki einu sinni er leitað eftir réttlæti, geta reglugerðirnar sem þannig eru skapaðar aðeins verið yfirlýsingar um vald, aldrei lagalegar tillögur . Þannig eru lögin sem neita ákveðnum einstaklingum um mannréttindi ekki lagaleg setning.“ Formúla Radbruchs fann síðan leið sína inn í lögfræði stjórnlagadómstóls sambandsríkisins í svokölluðum réttarhöldum um Berlínarmúrinn eftir fall Austur-Þýskalands. Jafnvel lög eða skipun sem fyrirskipaði varðmanni á Berlínarmúrnum að skjóta ef einhver reyndi að yfirgefa Austur-Þýskaland er óréttlát og refsiverð. Og þetta leiðir okkur að næsta mikilvægu ákvæði, 7. grein Mannréttindasáttmála Evrópu: Engin refsing án laga: Í 1. málsgrein er kveðið á um að lög skuli vera til staðar fyrir hverja refsingu fyrir glæp. Ekki má leggja á refsingu sem er hærri en sú refsing sem gilti þegar glæpurinn var framinn. Hins vegar er mjög mikilvæg undantekning frá þessu, þ.e. 2. málsgrein: Þessi grein skal ekki útiloka sakfellingu eða refsingu einstaklings sem er sekur um athöfn eða athafnaleysi sem, þegar hún var framin, var refsivert samkvæmt réttarreglum sem almennt eru viðurkenndar af siðmenntuðum þjóðum. Þannig beitir Alþjóðlega sakamáladómstóllinn, í 38. grein laga Alþjóðadómstólsins, einnig almennum réttarreglum sem siðmenntuð ríki viðurkenna. Almennt viðurkenndar réttarreglur sem eru lögum æðri, hafa fundið sér leið inn í jákvæð lög og eru því lagalega bindandi. Hið sama á við um Evrópusambandið: Almennar réttarreglur eru hluti af frumlögum Evrópusambandsins. Þau fela í sér virðingu fyrir grundvallarréttindum, jafnrétti og meðalhófi. Til að skilja stigveldi viðmiða vil ég stuttlega útskýra stigveldi réttarkerfisins. Stigveldi réttarkerfisins sem stigveldi norma segir að hvert lægra norm verði að samsvara hærra normi. Það verður að vera myndað af hærra norminu, annars er það ólöglegt. Í Austurríki höfum við sett stigveldi réttarkerfisins á eftirfarandi hátt. Þetta á einnig við um önnur réttarkerfi, þar á meðal ríki innan Evrópusambandsins. 1. stig: Æðsta stigið eru grundvallarreglur stjórnarskránnar. Þetta eru lýðræðislegar, lýðveldislegar, frjálslyndar, og stjórnarskrárlegar meginreglur ríkisins. 2. stig: Frumréttur sambandsréttarins, sem samanstendur af sáttmálumsambandsins. Og, mjög mikilvægt, sáttmála Evrópusambandsins um grundvallarréttindi sem frumrétt og þar af leiðandi almennar meginreglur réttar. 3. stig: Afleiddur réttur sambandsins ESB, sem felur í sér lög sem stofnanir ESB setja, einkum reglugerðir og tilskipanir. 4. stig: Stjórnarskrárlög sambandsins og stjórnarskrárlög einstakra ríkja. 5. stig: Sambandslög og lög ríkja sem almenn lög sem verða að vera í samræmi við stjórnarskrárlög. 6. stig: Samþykktir – þetta eru almenn lagaákvæði sem stjórnvöld gefa út og aðeins er hægt að gefa út á grundvelli laga. 7. stig: Og svo einstaklingsbundnar ákvarðanir: dómar, ályktanir og opinberar tilkynningar. Ef lagaleg norm, eins og áður hefur komið fram, stangast á við þetta stigveldi lagalegra reglugerða, þá er það – samkvæmt mínum lagalegum skilningi og kenningunni um ógildingu – algerlega ógilt. Þetta þýðir að það engin skylda er virkjuð til að fylgja þeim. Hér komum við að ógildingu: Lex iniusta non est lex. *Óréttlát lög eru ekki lög*, eins og latnesk regla segir. Lögfræðileg undirstaða ógildingardogmasins: æðri lög víkja - það er að segja fjarlægja - lægri lög sem eru algerlega og óafturkræft ógild. Í þessum skilningi er ekki þörf á sérstökum áskorunum. Svokölluð „eo ipso áhrif“ ganga í gildi. Aftur á móti gildir kenningin um villureikning, sem er algeng í Austurríki og einnig lögfest: Þrátt fyrir ólögmæti halda slíkar reglur gildi sínu og eru bindandi þar til þær eru felldar úr gildi með áskorun frá tilnefndri ríkisstofnun. Þetta er ósamrýmanlegt lýðræðislegum og stjórnarskrárbundnum skilningi og rökréttri, kerfisbundinni uppbyggingu réttarkerfisins sem stigveldisskipulags réttarkerfisins. Í austurrískum einkarétti segir hins vegar í 1. mgr. 879. gr.: Samningur sem brýtur gegn lagabundnu banni eða almennu velsæmi er ógildur. Þannig er ekki krafist áfrýjunar í einkarétti en í opinberum rétti er það nauðsynlegt. Og austurríski stjórnlagadómstóllinn hefur jafnvel vald til að halda þessum ólögmætu lögum í gildi í allt að 18 mánuði (!). Sem að mínu mati er ósamrýmanlegt meginreglum réttarríkisins en byggir eingöngu á kenningunni um villureikning, eða öllu heldur ákveðnu stigi réttaröryggis, sem er mjög vafasamt. Lögin sjálf veita þeim sem lúta norminu rétt til sjálfshjálpar. Algengasta og þekktasta dæmið er sjálfsvörn: „Þegar óréttlæti verður að lögum, verður mótspyrna að skyldu.“ Bertolt Brecht 3. grein austurrísku refsilaganna fjallar um sjálfsvörn: Sá bregst ekki við á ólögmætan hátt sem notar aðeins þá vörn sem nauðsynleg er til að verja sig eða annan yfirvofandi eða yfirvofandi ólögmætri árás á líf, heilsu, líkamlega heilindi, kynferðisleg heilindi og sjálfsákvörðunarrétt, frelsi eða eignir. Forsendur sjálfsvarnar, sem verða að hafa safnast upp, eru því nauðsynleg vörn gagnvart núverandi eða yfirvofandi árás, ólögmæti árásarinnar og árás á eignir sem geta veitt sjálfsvörn. Árás sem réttlætanleg er með efnislegum lögum, þ.e. lögum eða reglugerðum — hvort sem það er af hálfu ríkis sem hefur yfirráð — telst ekki réttur til sjálfsvarnar þar sem árásin er ekki ólögleg. Reglan er í gildi, jafnvel þótt dómstóll felldi hana síðar úr gildi sem ólöglega. Hins vegar, ef ég tek þá afstöðu, eins og ég geri – kenninguna um ógildingardogma, kerfisbundna eftirfylgni stigveldis réttarkerfisins – að slíkar reglur séu algerlega ógildar, þá er árás ríkis sem hefur yfirráð yfir ólögmætri stöðu ólögleg og í því tilfelli væri sjálfsvörn vissulega leyfileg. Annar mjög algengur sjálfshjálparréttur: neyðarástand. Ég vil kynna það með mjög viðeigandi tilvitnun – sérstaklega viðeigandi fyrir okkar tíma – eftir Ludwig von Mises: „Það er engin meiri ógn við siðmenningu en stjórn óhæfs, spillts eða illviljaðs fólks.“ Kveðið er á um neyðarástandið í austurrískum lögum í 10. gr., 1. mgr. hegningarlaga. Það er reglusett á svipaðan hátt í öðrum réttarkerfum. „Hver sem fremur refsiverðan verknað til að afstýra yfirvofandi, verulegu tjóni fyrir sjálfan sig eða annan er afsakaður ef skaðinn sem verknaðurinn ógnar vegur ekki þyngra en tjónið sem ætlað er að afstýra, og ef, í aðstæðum geranda, er ekki hægt að búast við annarri hegðun frá einstaklingi sem tengist lögvernduðum gildum.“ – sumsé óásættanleiki hegðunar annarrar og meðalhóf. Þar að auki er einnig til neyðarástand sem er ofar lagalegu. Hann segir: Varnaraðgerð í neyðarástandi er ekki ólögmæt ef lögmætir hagsmunir sem bjarga á eru meira virði en þeir sem skaðast. Ég vil hér vísa til gildandi dómaframkvæmdar, sérstaklega í Þýskalandi: Útgáfa falskra læknisvottorða lækna í tengslum við undanþáguvottorð fyrir grímur gegn Covid-19 og bólusetningarvottorða gegn Covid-19 verður að meta réttilega sem neyðaraðgerð, jafnvel þótt gert sé ráð fyrir að slík Covid-lög hafi ekki verið ólögleg frá upphafi. Að mínu mati eru þau ekki aðeins afsakanleg heldur einnig réttlætanleg. Vegna þess að heilsa og líf fólks er meira virði en löglegur ávinningur af áreiðanleika læknisvottorða. Það er aðalskylda læknis: Primum non nocere, fyrst og fremst að valda engum skaða – secundum cavere, að vernda, að vera varkár – tertium sanare, og að lokum að lækna. Því skal fyrst og fremst samkvæmt mínum skilningi gengið út frá neyðaraðgerð, heldur út frá algjöru ógildi slíkra ólöglegra viðmiða sem ekki er hægt að beita sem viðmiðum. Ég er þeirrar skoðunar að dómstólar megi ekki lengur beita slíkum viðmiðum í óhag lækna sem eru sakborningar. Ég sagði í upphafi að hver sá sem framkvæmir eitthvað ólögmætt, sem beitir ólögmætum lögum þegar þau eru algerlega ógild, verði að bera ábyrgð. Ábyrgð: Hver er látinn bera ábyrgð, hver ber ábyrgð og að hve miklu leyti bera þeir ábyrgð? Hér er tilvitnun frá Hannah Arendt: „Enginn hefur rétt til að nota hlýðni sína sem afsökun til að réttlæta gjörðir sínar. Hlýðni er ekki réttlæting fyrir gjörðir.“ Við erum sjálfráð; þetta krefst mannlegrar reisnar. Ef norm sem er ólögmætt í stigveldi norma er algerlega ógilt, þá er það ekki hluti af löggjöfinni. Þess vegna þarf ekki að fylgja því og því á ekki að vera beitt af stjórnsýslunni eða dómstólum. Ef því er samt sem áður beitt, þá telst það vera aðgerð án lagalegs grunns - þar með fyrst og fremst brot á lögmætisreglunni - og skal ríkisvaldið rekja það til stofnunanna sem ábyrgð bera á því. Fyrir mér staðfestir þetta þó ekki aðeins ábyrgð ríkisins - sem í raun erum við sjálf - heldur einnig ábyrgð þeirra aðila sem að þessu standa í samræmi við innsæisgetu þeirra og sekt - sérstaklega fyrir æðstu stjórnsýslustofnanir, sérstaklega fyrir ríkisstjórnir og löggjafarþing. Það sem á við um einstaka borgara sem viðtakanda normsins hlýtur að eiga enn frekar við um ríkið, völd þess og stjórnir og að lokum einnig um þessa aðila. Enginn getur frýjað sig frá sekt og ábyrgð með vanþekkingu á lögum. Fáfræði er engin vörn gagnvart lögunum. Þetta á ekki aðeins við um borgara, heldur alla embættismenn, dómara, fyrir allar ríkisstofnanir. Til að skilgreina ábyrgðarmörk vísa ég á sama hátt til 9. greinar austurrísku hegningarlaga, svokallaðrar málsgreinar um lagaleg mistök. 1. málsgrein: Sá sem ekki viðurkennir ranglæti athafnar vegna lagalegra mistaka er ekki sekur ef ekki er hægt að kenna honum um mistökin. Það verður vissulega erfitt eða í mörgum tilfellum ekki mögulegt að kenna venjulegum stofnunum á héraðsstigi um ef þær túlka ekki grundvallarréttindi eins og stjórnskipunarlögfræðingur myndi gera. 2. málsgrein: Hægt er að ásaka um lagaleg mistök ef ranglætið var geranda auðveldlega auðsætt, eins og það væri hverjum öðrum. Þegar börn, nemendur, þurftu að vera með grímur í kennslustofum mánuðum saman vegna Covidaðgerða sem ekki voru byggðar á sönnunargögnum. Þegar þessi börn og nemendur þurftu jafnvel að bera grímur í íþróttatímum – sem er skaðlegt heilsu og gjörólíkt velferð barnsins – þá er óréttlætið auðþekkjanlegt fyrir mér. Og önnur setningin: Eða ef gerandi kynnti sér ekki viðeigandi reglur, þótt hann hefði verið skyldugur til þess vegna starfs síns, iðju eða annarra aðstæðna. Ég vænti þess að hver embættismaður skoði viðeigandi grundvallarréttindareglur, sérstaklega þegar kemur að beitingu laga sem eru nálæg íhlutun og taki ákvörðun um þessi mál, í mesta lagi með því hreyfa mótbárum [eða andmæla ef þau virðast ólögmæt eða vafasöm]. 3. málsgrein: Sé um mistök að ræða, þá skal refsingin sem kveðið er á um fyrir ásetningsverkið eiga við ef gerandi gerir það af ásetningi; ef gerandi sýnir af sér gáleysi skal refsingin sem kveðið er á um fyrir gáleysið eiga við. Ríkið sjálft mun í nánast engum tilvikum geta borið fyrir sig lagaleg mistök sem ástæðu til að undanskilja ábyrgð sína og skaðabótaskyldu. Vegna þess að það er og verður að vera nægilega kunnugt þeim lagareglum sem það hefur sjálft skapað. Miklu frekar snýst þetta um þá einstaklinga sem starfa fyrir hönd ríkisins, sem má búast við og ætlast til að hafi sérfræðiþekkingu fyrir störf sín og starfssvið. Áreiðanleiki, ábyrgð og skaðabótaskylda - eins og er sjálfsagt í einkarétti á láréttu stigi milli einstaklinga - verður einnig að eiga við án takmarkana í opinberum rétti á lóðréttu stigi. Aðeins á þennan hátt, með ábyrgð allra aðila sem að málinu koma er hægt að skapa kerfi til alhliða verndar grundvallarréttindum, byggt á sjálfsákvörðunarrétti einstaklingsins. Þeir sem ekki er hægt að draga til ábyrgðar munu ekki finna fyrir ábyrgð. En hver sem hefur viðurkennt rétt sinn til ábyrgðar mun uppfylla skyldu sína. Ég lýk nú með kröfu á grundvallarrétti – sem í sjálfu sér ætti að vera sjálfsagður, samkvæmt mínum lagalegum skilningi – en ætti að vera tekinn inn í skrá yfir grundvallarréttindi. Til þess eru sérstaklega stórmálin og lögfræðin kölluð til framkvæmda. Forsenda laganna: Maðurinn er ekki skapaður fyrir lögin; heldur verða lögin að vera gerð fyrir manninn. Maðurinn er ekki þjónn ríkisins. Maðurinn er uppfinningamaður ríkisins og ríkið verður að þjóna uppfinningamanninum og aldrei öfugt. Að lokum krefst ég, að gamli grundvallaréttindin sé endurskrifuð. Lagareglur sem brjóta gegn mannlegri reisn, meðfæddum réttindum, grundvallarréttindum og frelsi, hafa ekkert lagalegt gildi og eru algerlega ógildar. Enginn er skyldugur til að fylgja þeim og enginn hefur rétt til að skylda aðra til þess. Þannig munum við koma í veg fyrir annað Covid, í eitt skipti fyrir öll! Þakka þér fyrir athyglina. [Ivo Sasek] Algjörlega frábært! Dr. Brunner, ég þakka þér fyrir hönd alls jarðarbúa. Ég dáist að því hvernig þú sameinar lögfræðinga. Þetta er besta lausnin sem við getum leitast við að ná. Fólkið er eins og lítil börn. Þið eruð feður okkar, þið þekkið lögin. Þú miðlaðir þessu frábærlega, við skildum þetta. Við óskum ykkur góðrar baráttu og herskara annarra hluta. [Dr. Brunner] Þjóðin má aldrei gleyma, hún er fullvalda. Og ríkisstjórnin er ekki yfirmaður minn, heldur starfsmaður minn. [Ivo Sasek] Takk,takk, takk! Þessar framleiðsla var til á ráðstefnu And-Ritskoðunar-Samsteypunnar AZK í Sviss. AZK hefur engra fjárhagslegra hagsmuna að gæta. Hvorki upphafsaðilarnir, ræðumennirnir né Kla.TV fengu neina þóknun fyrir þessa upptöku. Við viljum sérstaklega benda á að þetta myndband má afrita og senda áfram í óbreyttri mynd eins oft og óskað er. AZK ber ekki ábyrgð á innihaldi neinna framlaga. AZK er bæði stjórnmálalega og trúarlega hlutlaust og gerir því ekkert mat á ræðumönnunum. Framlögin eru eingöngu ætluð til frekari upplýsingagjafar og endurspegla ekki skoðanir AZK. AZK er hlutlaus upplýsingaveita í hvívetna. Hver ræðumaður stendur aðeins fyrir sínu eigin framlagi og ekki framlagi annarra eða AZK, þar sem engin tengsl eru á milli þeirra. Mikilvæg athugasemd: Upplýsingarnar sem hér eru kynntar hafa verið staðfestar eftir bestu vitund okkar. Þrátt fyrir það bera ræðumenn og framleiðendur enga ábyrgð á afleiðingum sem kunna að hljótast af aðgerðum eða aðgerðaleysi sem tengjast efni þessa myndbands. Hver einstaklingur ber einn ábyrgð á því hvernig hann tekst á við það sem hann heyrir.

eftir -

Heimildir/slóðir: -