Með kynbótastefnu og tækniræði að heimsyfirráðum – Einkaviðtal við Tom-Oliver Regenauer

21.06.2025 | www.kla.tv/38030

Síðan sér maður að þau fylgja öll sömu stefnu. En það þýðir ekki að það geti ekki orsakað stríð. Því miður er stríð besti kosturinn fyrir ráðandi öfl. Það sem okkur er kynnt opinberlega er yfirleitt eitthvað eins og sápuópera. Ef ég vil halda áfram að koma fram í fjölmiðlum með lýðræðislíkanið og segja að þetta sé besta lýðræði allra tíma, þá get ég auðvitað ekki sagt að við höfum nú heimsstjórn, skipuð átta öldruðum herramönnum sem hittast í bakherbergi og taka síðan ákvarðanir fyrir allan heiminn. Auðvitað virkar það ekki. Svo grípið til aðgerða, standið upp úr sófanum og neytið ekki kreppunnar eins og hún væri kvikmynd. Þetta snýst um líf okkar allra og við getum mótað framtíðina, því framtíðin er ekki fyrirfram ákveðin; við getum enn breytt henni núna. [Kla.TV:] Í dag fór ég til Sviss til að tala við sérstakan mann. Hann er einhver sem þekkir bæði smáatriðin og heildarmyndina, einhver sem er fær um að flétta saman hina ýmsu þætti yfir í einn rauðan þráð. Hann fæddist árið 1978, er tónlistarmaður, höfundur nokkurra bóka, viðskiptastjóri, útvarpsmaður, frumkvöðull og stjórnunarráðgjafi. Hann hefur búið og starfað í 20 mismunandi löndum, talar fimm tungumál og hefur fengið heildstæða mynd af heiminum á leiðinni. Hann er ekki einhver sem endurtekur einfaldlega skoðanir annarra eða ber fram frásagnir, heldur kemst hann sjálfur til botns í hlutunum. Velkominn í Studio Chur í dag, Tom-Oliver Regenauer. [Tom-Oliver Regenauer:] Þakka þér fyrir boðið. [Kla.TV:] Já, gjarnan. Í dag erum við að tala um „Valdakerfi“ eða „Hver ​​stjórnar heiminum?“ Fyrsta spurning mín – byrjum á heimsástandinu – það er aftur stríð í heiminum, í Úkraínu, á Gazaströndinni, í Jemen; vopnavæðing er alls staðar á fullu. ESB hefur nú aftur ákveðið að leggja fram 150 milljarða til uppbyggingar framleiðslugetu fyrir vopn og flutninga. Á sama tíma er spenna milli stórveldanna: Bandaríkjanna, Rússlands og Kína – hún eykst gríðarlega. En Evrópa, Mið-Austurlönd, Indland, Pakistan og Íran – allstaðar er allt á suðupunkti. Og á sama tíma virðumst við vera að nálgast hámark vélaaldarinnar. Allt er gert stafrænt sem hægt er að gera stafrænt – allt frá gjaldmiðlum, miðstýrðum stafrænum gjaldmiðlum, til gervigreindar sem að lokum mun gegnsýra allt. Við höfum heyrt um heilaígræðslur sem breyta mönnum í eins konar Cyborg [lifandi verur sem eru tæknilega bættar eða auknar] – í mann-vél eða vél-mann, ef þær eru yfirhöfuð ennþá mannlegar. Og spurning sem ég vil spyrja þig fyrst: Eru þróun þessara hluta tilviljunarkennd og á sér stað óháð hver annarri, eða er einhvers konar dagskrá eða áætlun á bak við þær? [Tom-Oliver Regenauer:] Það fer alltaf eftir því frá hvaða sjónarhorni maður lítur á það. Ég kalla þetta alltaf – eða maður kallar þetta oft – fjölkreppu [margar kreppur sem eiga sér stað samtímis og hafa áhrif á eða styrkja hver aðra]. Eitt er síðan tæknilegi þátturinn sem færist í átt að transhúmanisma [viðleitni til að víkka út mörk mannkynsins með tæknilegum möguleikum] eða sem í raun er afleiðing tækniræðishreyfingarinnar. Þetta byrjaði allt árið 1917 á austurströnd Bandaríkjanna með tækniræðishreyfingunni [Talsmenn stjórnarhátta þar sem tæknileg þekking er grundvöllur valds], sem síðan – ef maður fylgist nánar með því – þróaðist í stafrænan iðnað, kerfis-hagkerfið [viðskiptamódel sem gerir skipti á vörum, þjónustu eða gögnum möguleg með stafrænum kerfum] eða eftirlits-hagkerfið [skráningu, mati og viðskiptalegri nýtingu á (kaup-)hegðun með stöðugri athugun og gagnagreiningu] – allt eftir því hvernig ég kalla það. Þetta er örugglega tæknilega þátturinn. Á hinn bóginn er auðvitað hernaðarþátturinn, hernaðar-iðnaðar samsteypan – eins og þeir segja svo fallega. Stríðið hvarf jú aldrei. Þannig að það er ekki eins og stríð sé komið aftur núna. Það hafa alltaf verið stríð. Ég held – ef ég man rétt – að frá stofnun Bandaríkjanna hafi þeir eingöngu haft 17 eða 14 ár án stríðs. Svo það segir sitt. þannig að út frá þessu erum við í raun að fást við 5G hernað þ.e.a.s. fimmtu kynslóðar hernaður. Og þetta er ekki bara hreyfiorku hernaður [hernaðarlegur, líkamlegur bardagi], þetta er líka hugrænn hernaður [sem miðar að því að hafa áhrif á andleg og tilfinningaleg ferli óvinarins], sem er sífellt verið að tala um. NATO hefur sína eigin vefsíðu sem kallast NATO Innovation Hub (miðstöð nýsköpunar NATO). Hún fjallar um hugrænan hernað. Og það leiðir okkur fljótt aftur að tækniþættinum, því við þekkjum öll það sem ég kalla „smombía“ – samsett úr smartphone og zombie (= uppvakningi) – sem ganga um á götunum. Flestir eru uppteknir í snjallsímanum sínum, jafnvel þegar þeir eru að ganga með hundinn eða barnið. Og einmitt þetta er innrásartækni. Og það hefur auðvitað áhrif á heila okkar, líkama okkar og einnig andlegt ástand. Þess vegna höfum við hinn svokallaða einangrunarfaraldur. Fólk er að verða sífellt meira einmana og einblínir á þennan litríka, stafræna heim, sem ég kalla „Truman-show“, eins og ein bókin heitir – það er sú síðasta. Þannig að það er í raun erfitt að svara þessari spurningu í stuttu máli. Vegna þess að þessi 5G-stríðsátök hafa svo víðtæka dagskrá, sem – annars vegar – stefnir greinilega í átt að hreyfiorku hernaði (Kinetic) og þar með einnig truflunum [róttækum breytingum] á hnattrænu efnahags- og peningakerfi. Og hins vegar er mjög sterkur þáttur hugræns hernaðar, þar sem unnið er á öllum vígstöðvum. Af hálfu NATO, af hálfu stórra tæknifyrirtækja og svo einnig t.d. í víðtækari formi þess, transhúmaníska dagskráin sem leiðir okkur fljótt að Neuralink [bandarísku taugatæknifyrirtæki] eða einhverju svipuðu. Þar sem fyrirtæki Elon Musk vill búa til heilaígræðslur og tengja þær við gervigreind, skýið. Það er líf-stafræna samleitnin, samruni manna og véla í víðara samhengi. Og svo auðvitað, á einhverjum tímapunkti vaknar spurningin: að hve miklu leyti erum við enn mannleg? Jæja, það er mjög flókin spurning sem ég gæti með ánægju haldið tveggja tíma fyrirlestur um. Svo það er í raun erfitt að svara henni í hnotskurn. Til að brjóta hana niður er það hins vegar rétt að við erum í fjölþættri kreppu og við stöndum líklega frammi fyrir eyðileggingu af áður fordæmalausri stærðargráðu. Spurningin er, hversu hratt munu þessar raskanir eiga sér stað og í hvaða formi munu þær valda truflunum? Þannig að þessi stafræna umbreyting - eða tækniræða-transhumaníska nálgun - verður vissulega stigvaxandi ferli, stigvaxandi breyting sem mun taka kynslóðir að ná fótfestu. Hitt getur gerst miklu hraðar – hreyfihernaðurinn – þar vantar í grunninn hinn afgerandi eld á réttum stað sem kemur öllu í bál og brand – hvort sem það er í Mið-Austurlöndum eða hvort heldur atburðarásin er Taívan, Kína, Bandaríkin, eða hvort það er Rússland, NATO eða Úkraína, þá stöndum við vissulega frammi fyrir truflandi tímum og því miður líklega einnig stríðstímum. [Kla.TV:] Við skulum víkja aftur að þjóðarstiginu. Það eru þessar þjóðir sem eiga í átökum: Bandaríkin, Rússland, Kína. Þjóna þær allar mismunandi dagskrá eða er það í raun það sama? [Tom-Oliver Regenauer:] Frá æðra sjónarhorninu, ég kalla það alltaf 2. og 3. eða 4. vídd stjórnmála eða geópólitíkur. Á 2. vídd sjáum við raunveruleg átök – nú auðvitað milli Úkraínu og Rússlands – þar sem fólk deyr, allt of margir í hreyfihernaði sem raunverulega er háður. Á næstu efri vídd, í þrívídd ef svo má að orði komast, eru stofnanir eins og Sameinuðu þjóðirnar eða Alþjóðagreiðslubankinn í Basel. Og ef þú skoðar sögu t.d. fyrri eða seinni heimsstyrjaldarinnar þá eru þetta þær stofnanir og samtök þar sem samningaviðræður fara fram. Þannig að þar sem ekkert stríð er, þar sem viðeigandi ákvarðanatökufólk hittist og skoðar síðan hvað gera skuli. Það þýðir sumsé frá sjónarhóli venjulegs starfandi meðlims stríðsátakanna, lítur það náttúrulega svona út og þannig er þetta líka að það eru hreyfiátök, að þar sé hætta á stríði. Kína, Bandaríkin, að stríðsástand ríki í Úkraínu. Hins vegar verður maður að viðurkenna að þessi 193 aðildarríki Sameinuðu þjóðanna hafa öll skuldbundið sig til Agenda 2030 og styðja hana og innleiða hana í samræmi við það. Þetta sést greinilega á því að Bandaríkin, með Palantir eru nú að kynna „Immigration OS“, sumsé stýrikerfi fyrir fólksflutninga sem í raun safnar óþekktu magni af gögnum, tekur þátt í stórum gagnasöfnunum og lætur þannig gagnsæja borgarann næstum því líta vel út. Það er miklu verra. Þannig að allt - frá líkamsræktarúrum til snjallsíma - öll gögn sem eru tiltæk á einhvern hátt eru „sameinuð“ og síðan kynnt í gegnum umræðuefnið fólksflutninga eins og þannig sé verið að takast á við fólksflutningavandamálið. Það sama er nú að gerast í Þýskalandi, auðvitað, þar sem fólk segir að við séum nú að fá stafræn skilríki og stafræna veskið [rafrænt veski í snjallsímanum]. Við þurfum síðan samsvarandi greiðslukort fyrir innflytjendurna. Þetta verður síðan allt undir óaðfinnanlegu eftirliti og Rússland er að gera nákvæmlega það sama. Fyrir tveimur dögum bárust fréttir af því að hörð umræða væri um fólksflutninga í Rússlandi. Þar er einnig verið að kynna stafræn skilríki og einnig sé verið að kynna stafrænan gjaldmiðil í stafrænum rúblum. Þannig að dagskráin virkar í grundvallaratriðum – ef litið er á 17 markmiðin um sjálfbæra þróun og svo undirmarkmiðin. Liður 16 er sérstaklega áhugaverður því hann fjallar um stofnanir og svo framvegis. Þá sér maður að þær eru allar að fylgja sömu dagskrá. En það þýðir ekki að þetta geti ekki valdið stríði. Því miður er stríð bestu viðskiptin fyrir ráðandi stéttina. Í fyrsta lagi geta fyrirtæki auðgað sig fyrirfram með vopnaframleiðslu rétt eins og lyfjafræðilega-stafræna-fjármálafléttan, með því að knýja áfram vopnaframleiðslu ReArm Europe [nýtt: „Readiness 2030", miðar að því að styrkja hernaðargetu ESB og auka strategískt sjálfstæði þess] o.s.frv. undir stjórn von der Leyen. Þetta eru milljarðar, hundruð milljarða sem síðan renna inn í þessi fyrirtæki og inn í uppblásna innviði hlutabréfamarkaðsins og hækkandi gengi. Á hinn bóginn er stríð sjálft auðvitað góð viðskipti fyrir fólkið á þriðja sviði fyrir þar fyrir ofan. Vegna þess að, t.d. geta þau innleitt hluti sem væru aldrei mögulegir á venjulegum friðartímum. Í stríði og ást er allt leyfilegt og því miður er það svo. Í stríði geta þau hrint í framkvæmd hlutum sem annars væru aldrei framkvæmanlegir eins og með Bretton Woods fjármálakerfið eftir síðari heimsstyrjöldina. Raunar var það aðeins tveimur dögum fyrir hin opinberu endalok síðari heimsstyrjaldarinnar, þá var þegar verið að semja um nýja alþjóðlega fjármálakerfið. – Sem sýnir einnig að þetta var augljóslega forgangsatriðið. Ekki stríðslok né að dauðsföllunum ljúki, heldur að þessu kerfi sé hrint í framkvæmd [sett á laggirnar]; Bretton Woods [alþjóðlegt peninga- og fjármálakerfi stofnað árið 1944] og þar með hið alþjóðlega fjármálakerfi nútímans, og þar af leiðandi – það þarf maður að sjá á þessari æðri vídd – einnig Alþjóðabankinn (BIS). Meðan stríð geisar hittast sendiherrar og fulltrúar þessara landa í mjög samstilltu andrúmslofti og halda stjórnarfundi sína, þar sem ákvarðanir og áætlanir eru gerðar um allt aðra hluti: Hvað verður gert á meðan stríðinu stendur og eftir það, og hver græðir mest? Ég get líka vísað í grein mína sem heitir BRICS [samtök mikilvægra vaxandi hagkerfa eins og Brasilíu, Rússlands, Indlands, Kína, Suður-Afríku og nokkurra annarra landa að auki síðan 2024] blekkingin. Þetta snýst um samsteypu á fjármálastigi, þ.e. asísku bankana, Alþjóðabankann, Alþjóðagjaldeyrissjóðinn, Alþjóðabankann og hvernig þeir tengjast. Og það er mjög góð tilvitnun frá fyrrverandi forstjóra kínverska seðlabankans, sem sagði: „Við erum ekki keppinautar vestræna fjármálakerfisins; við bætum það upp.“ Og svo segir fólk alltaf: „Já, en það er til annað kerfisvalkostur, annað SWIFT kerfi Kínverjanna“ sem er svo mikill valkostur að sem heitir einfaldlega annað og keyrir á SWIFT netinu. Svo tæknilega séð er þetta einfaldlega SWIFT netið með öðru nafni. Það er enginn valkostur. Þeir vinna saman á mjög samræmdan hátt í þessari vídd og tryggja að – eins og þeir gerðu í fortíðinni – stríð beggja vegna víglínunnar séu fjármögnuð. Að þeir fjármagni truflanir [róttækar breytingar] beggja vegna og skipuleggi þær og byggi þannig upp svo það nýtist öllum aðilum til góðs. [Kla.TV:] Já. Þannig eru þetta – þú hefur talað um ýmsa truflandi atburði – tilheyra þeir hver öðrum eða eru þetta hlutir sem – eins og ég spurði áður – eru samsíða og tengjast aðeins tilviljunarkennt? Eða getur maður þekkt rauðan þráð sem liggur í gegnum allt þetta? [Tom-Oliver Regenauer:] Maður getur mjög vel þekkt rauða þráðinn og það fer í grundvallaratriðum eftir því hversu langt maður stígur til baka. Ef maður fer sumsé aftur til loka 19. aldar og byrjunar 20. aldar, þá er eitt af skilgreinandi þemunum vissulega kynbætur [hugmyndin um að „bæta“ mannkynið með markvissri æxlun eða jafnvel koma í veg fyrir óæskilega eiginleika]. Kynbætur voru uppfinning Breta. Það var í raun kynþáttakenning, ræktun mannkynsins og bestun mannkynsins. Þetta er það sem barst frá Bretlandi til Bandaríkjanna. Þar var líka kynbótahreyfing og kynbótaráð. Þetta voru opinberar ríkisstofnanir sem sáu til þess að tegundin yrði betrumbætt eða bestuð. Og auðvitað var markmið þessarar æðri stéttar sem að mestu leyti stjórnaði og studdi þetta kynbótalíkan að hafa í raun tiltölulega heimskan, kröfusnauðan, hlýðinn verkalýð og ráðandi stétt sem nýtti sér þennan tiltæka fjölda. Þannig að kynbætur eru vissulega ákvarðandi þáttur sem mætir okkur í dag sem bio-ethic, lífsiðfræði, sem líf-stafræn samleitni. [Samruni manns og vélar.] Og sérstaklega hugtakið transhumanismi var búið til af Julian Huxley formanni Breska kynbótafélagsins. Hann var tvisvar sinnum forstjóri Breska kynbótafélagsins og síðar fyrsti forstjóri UNESCO. Hugtakið kynbætur kemur mjög oft fyrir í stofnskjali UNESCO og er auðvitað í raun rauður þráður sem hefur gengið í gegnum söguna í yfir 100 ár. Og eftir stjórn Adolfs Hitlers, NSDAP [Þýska Þjóðernissósíalíska verkamannaflokksins undir stjórn Adolfs Hitlers] og nasistatímans áttuðu menn sig á því að betra væri að tala ekkert lengur um kynbætur — því það var auðvitað það sem Adolf Hitler barðist fyrir í sinni útgáfu af kynþáttakenningunni — sagði maður að við skyldum kalla það — sumsé Julian Huxley sagði — við köllum það transhúmanisma. Það hljómar miklu framsæknara, vekur minni grunsemdir um kynþáttakenningar, en samt eru þetta í raun þær áætlanir sem við sjáum í dag í nýjum búningi. Þær byggja í raun allar á kynbótastefnunni. Og annar þátturinn er tækniræði [stjórnarform þar sem tæknileg þekking er grundvöllur valds]. Þetta var það sem varð til í New York árið 1917 og varð síðan að Technocracy Inc. á fjórða áratugnum. Og þetta eru tveir ríkjandi undirliggjandi þættir, held ég – ég segi ekki ´áætlanir´, þetta eru hugtök – þetta eru í raun hugtök sem hafa verið notuð aftur og aftur í gegnum kynslóðirnar og pakkað inn á mismunandi vegu. En í raun eru þetta ákvarðandi þættir sem eru að festa rætur í bæði hreyfihernaði jafnt sem hugrænum hernaði, sem og í breytingum og truflunum á samfélagslegri, félagslegri og sálfræðilegru vídd, og sem móta tímann. Svo ef þú vilt kryfja þetta, þá snýst þetta í grunninn um kynbætur og tækniræði [Kla.TV:] Þetta eru auðvitað tvær hreyfingar sem er í raun beint gegn mannkyninu. Fólk talar um að bæta mannkynið, einmitt með heilaígræðslum, vegna þess að það er að verða að þessum „heimska massa“. Þú sérð að fólk er vísvitandi útsett fyrir hluti sem eru ekki góðir fyrir það – eins og snjallsímanum, sem breytir því í „smombía“ – og síðan boðin lausn sem að lokum virkar gegn því. Hvers konar fólk hvetur svona nokkuð áfram? [Tom-Oliver Regenauer:] Erfitt, já. Maður getur ekki kíkt inn í hausinn á þeim sem málið varðar, bara velt vöngum yfir því. En það er hægt að lesa margt úr útgefnu efni. Og þegar upp er staðið hefur það samt eitthvað af þessum – já, fólk segir gjarnan þessa dagana – ný-feudalisma [lénsskipulag var pólitískt stigveldiskerfi á miðöldum þar sem eignarhald á landi var mikilvægasti grundvöllur valds.] eða ný-lénsskipulagi. Og ég segi alltaf, þetta er í raun sama nýlendustefnan og sama lénsstefnan og hefur alltaf verið til; aðeins verkfæri þessarar stéttar hefur breyst. – Svo það sem hægt er að gera í dag hvað varðar áróður og fjölmiðlastjórnun, sem að lokum jafngildir hugrænum hernaði. Því yfirleitt snýst þetta ekki um innihald skilaboðanna, heldur einfaldlega um magn upplýsinganna. Þannig að mjög fáir geta í raun forgangsraðað hvaða fréttir þeir fá og síað hvað sé mikilvægt og hvað ekki. Þessi stétt skrifar mjög opinskátt um það sem hún skipuleggur. Og bókmenntir hennar segja í grunninn frá sjálfsmynd lénsstjórnarinnar að manni líði eins og útvöldum. Þeir segja líka gjarnan „bláa blóðið“, aðall sem telur sig vera yfir almenningi, á meðan ég segi alltaf að það sé enginn réttur til að stjórna. Enginn hefur hann, það hefur aldrei verið, það mun aldrei vera. Allir eru jafnir og þetta fólk sér það greinilega ekki þannig. [Kla.TV:] Já. Svo tala óhefðbundnir fjölmiðlar oft um nýja heimsskipan - í meiningu einræðislegrar, miðstýrðrar stjórnar - þar sem ákveðnir klúbbar/ættir ræða um hluti í bakherbergjum til að koma þeim síðan á framfæri heiminum til hagsbóta. Hefðbundnir fjölmiðlar fordæma þetta auðvitað sem samsæriskenningu. Spurningin er, hver er þín skoðun á þessu? Hvað er eiginlega satt? [Tom-Oliver Regenauer:] Já, ég meina, hugtakið samsæriskenning á rætur að rekja til skjals frá CIA sem ég setti einmitt tengil við í nýlegri grein frá mér. Það var auðvitað sett á laggirnar á sínum tíma til að fordæma gagnrýnendur John F. Kennedy-sögunnar þ.e.a.s. hver sem var efins um opinberu frásögnina og Warren-skýrsluna o.s.frv., var smættaður sem samsæriskenningasmiður svo í raun reyndu þeir að þagga niður í andmælum. Svo auðvitað er þetta ´Framing´ [hugtak sett í ákveðið samhengi til að kalla fram ákveðið tilfinningalegt mat], rétt eins og hugtakið ´Covid-afneitari´ eða eitthvað svipað var notað á meðan Covid krísan geisaði. Þetta á ekki að taka alvarlega. Auk þess verður maður að líta á þetta svona: samsæri er reglan, ekki undantekningin. Ef ég er starfsmaður í fyrirtæki og yfirmaður minn pirrar mig, hvað geri ég þá við fimm samstarfsmenn mína? Ég samstilli mig og reyni að mynda einingu sem getur annað hvort gert eitthvað í málinu svo maður sé ekki einn. Þannig að það mætti ​​líka kalla samsæri. En í raun er þetta samvinnu. Samvinna er sumsé það sem skilgreinir okkur sem manneskjur. Það er sjálfsprottin regla. Ef við viljum skipuleggja eitthvað í samfélaginu, í vinahópnum, þá höfum við líka sjálfsprottna reglu að hringja í einhvern sem getur hjálpað okkur og síðan myndum við lítinn hóp sem kemur hlutunum í verk. Það sama gerir þetta fólk. Og það eru auðvitað til ótal hringir. Margir þeirra eru nú kunnugir. Allir þekkja Alþjóðaefnahagsráðið WEF. Fyrir mér er það frekar eins og markaðsdeildin; hún er líka mjög opinber. Svo eru það Bilderberg ráðstefnurnar. Svo er það Bohemian Grove. Svo er það Le Cercle. Það eru ótal slíkar stofnanir, hugveitur og samtök þar sem fólk hittist í smærri hópum til að móta í raun stefnu, agenda – sem fylgir kynbótafræðinni og transhúmanisma – í víðari skilningi. Og það er það sem ég kalla einfaldlega samvinnu. Það er eðlilegasti hlutur í heimi. Vandamálið er auðvitað að við, sem venjulegt fólk, einbeitum okkur að öðru. Það er að segja, við einbeitum okkur að því jákvæða. Þegar við stofnum samvinnufélög viljum við félög jafningja, við viljum gera gagn meðal vina okkar, kannski gera eitthvað í samfélaginu og í sveitarstjórninni. Þetta eru jákvæðir þættir. Þetta er samvinna í þágu þess hóps sem maður tilheyrir. Þó er alveg ljóst að þessir hópar sem hittast fyrir luktum dyrum til að vinna saman, eru almennt að vinna gegn almenningi. Því að þeir ýta undir stefnu sem ekkert okkar kaus og sem við vitum oft ekki einu sinni um nema við leitum hana uppi, rannsökum hana og sinnum henni. Það hefur að mínu mati ekkert með samsæri að gera. Þetta er að mestu leyti skipulögð glæpastarfsemi. Því ef ég hef umboð sem stjórnmálamaður og á að vera fulltrúi vilja fólksins – ef maður skilur það þannig – þá þyrfti ég auðvitað að hlusta á vilja fólksins. En það er þessi þekkta rannsókn frá Princeton, sem ég nefni alltaf gjarnan, frá 2017 – held ég eða 2015 – sem skoðaði fylgnina [samræmi] milli vilja kjósenda og raunstefnu, og hún var núll. Svo, þá var fyrirsögnin í bandarísku riti: „Ameríka er ekki lengur lýðræði, Evrópa ætti að gæta sín á því sem er í vændum.“ Þannig að þú getur kallað það samsæriskenningu. En þetta er bara fólkið sem annað hvort tekur virkan þátt í áróðri og vill gera okkur ótrúverðug. Eða það er fólkið sem hefur ekki tekið þátt í því né reynir í víðara samhengi að skilja hvað samvinna þýðir, þegar þú telur þig vera hluta af stétt sem á eða alla vega stjórnar meirihluta framleiðslutækja, tækni og iðnaði. Svo, já, ég hef tilhneigingu til að hlæja að hugtakinu. Ég tek því ekki virkilega alvarlega. [Kla.TV:] Málið er að þessar stéttir eru ekki heldur í góðum samskiptum sín á milli, því vald freistar fólks til þess að hrifsa sífellt meira til sín – alltaf, að ég verði sá eini. Hvernig stendur það yfir höfuð saman? Hvernig getur maður ímyndað sér að kynslóðum saman sé til eitt fyrirætlun sem sé fylgt, þrátt fyrir að þeir geti ekki unnið saman í raun – eins og núna, t.d. á samfélagsstiginu þar sem þarf að gera eitthvað fyrir þorpið. Hvernig á maður að ímynda sér það? Hvernig virkar slík samheldni? [Tom-Oliver Regenauer:] Í stjórnun segja þeir gjarnan stjórnun samkvæmt stefnu. Þannig að maður setur upp leiðarhnoða og í meginatriðum er það eitthvað eins og transhúmanismi, kynbætur eða tækniræði. Það þýðir að þú ferð í ákveðna átt út frá frásögn (narrativ), samkvæmt hugmyndafræði, hugtaki. Auðvitað eru hliðargreinar og hindranir á leiðinni. Síðan eru auðvitað líka innri átök. Í Ameríku má sjá þetta mjög greinilega; það er íhaldssami hópurinn, sem í denn samanstóð af George Bush og Dick Cheney o.s.fr. Og öll þessi klíka er íhaldssöm valdablokk og fjölskylduklíka sem hefur haldið völdum í Ameríku í yfir 100 ár – sérstaklega Bush fjölskyldan. Og svo er auðvitað frekar lýðræðislega sinnaða valdablokk – til dæmis Biden (í nýlegri tilvikum), George Soros og Bill Gates, sem eru fjármögnunarmenn þessarar vinstri sinnuðu búbblu. Nú eru það íhaldsmennirnir sem hafa völdin. Svo höfum við fjármögnunarmenn eins og Peter Thiel, sem lítur á sig sem frjálslyndan-íhaldsmann. Það er auðvitað innri valdabarátta, því að lokum snýst það um hver situr við enda borðsins og hver ræður í þessari fyrrnefndu nýju heimsskipan eða í núverandi kerfi. Þannig að það eru vissulega átök á milli þeirra. Það sem er hins vegar fasti [stöðugt í sjálfu sér] er að við störfum alltaf samkvæmt ákveðinni dagskrá. Það er að segja, það stefnir allt í átt að tækniræði. Við sjáum það núna líka í Þýskalandi. Þannig að þetta stefnir alltaf í átt að tækniræði. Það má sjá það líka í Þýskalandi núna. Í meginatriðum skiptir það ekki máli hver er við völd, jafnvel núna eftir kosningarnar. Það sem áfram verður unnið að er græna hagkerfið með CO2 mælingum og viðskiptum með losun. Ekkert af þessu verður afnumið eða breytt. – Þvert á móti er nú til staðar líffræðilegt eftirlit í fullu starfi með rafrænum skilríkjum og stafrænum veskjum fyrir borgara [rafrænum veskjum í snjallsímum] og svipuðum tækjum. Rökstuðningur: Við stöndum nú frammi fyrir þessari innflytjendakrísu, við þurfum að efla innra öryggi og staðsetja okkur betur. Þannig að við erum nú að innleiða líffræðilega auðkenningu og rafræn skilríki (E-ID) til að koma í veg fyrir kosningasvik o.s.frv., eins og Bandaríkin, á meðan fyrri ríkisstjórn innleiddi sama kerfið, sömu líffræðilegu auðkenninguna, sama fjöldaeftirlitið vegna annars áhættuþáttar þ.e. veirunnar. Svo var sagt að fyrir heilsu og Global Health sé líffræðilegt eftirlit brýn nauðsyn, 2G eða 3G mælingar og QR-kóða dystopían [uppspunnin, yfirleitt drungaleg framtíðarsýn]. Þannig að þegar upp er staðið færðu alltaf sama módelið; það breytist alls ekkert. Það sem breytist er í grundvallaratriðum bara markaðstækið. Hvernig þeir reyna að gera það aðlaðandi fyrir almenningi. [Kla.TV:] Þetta þýðir að hinir ýmsu hópar sem eru kannski ekki hver öðrum „vinveittir“ hafa sameiginlegt markmið. Tilfinning mín er sú að þeir vilji taka eins mikið og mögulegt er frá almenningi – Hvort heldur vitsmunalega eða efnislega og að halda því fyrir sig sjálfa. Eru þetta frekar einstaklingar, fjölskyldur eða stórfyrirtæki? Hvernig líta þessi valdastrúktúrar út? [Tom-Oliver Regenauer:] Drottinn minn dýri, hversu langur á fyrirlesturinn að vera? Það er gríðarstórt net þarna úti, maður getur ekki svarað því svo nákvæmlega. Annars vegar eru auðvitað fjölskylduklan, eins og Bush-fjölskyldan, sem hefur í raun verið í bandarískum stjórnmálum í 100 ár, samið um auðlindir og eru í raun glæpasamlegt klan sem hefur ítrekað komist til valda eða hafði völdin. Og Kennedy-fjölskyldan er ekkert betri. Þeir græddu peninga sína á ópíumsmygli, vopnum og áfengissmygli og ólust þar upp. Öll austurströnd Bandaríkjanna byggist í raun á arftökum „East India Company“ [fyrrverandi bresks viðskiptafélags með einokunarrétt í viðskiptum við Indland] og ópíumviðskiptum. Þú getur auðveldlega lesið um þetta í hefðbundnum fjölmiðlum: Harvard, Princeton og allir þessir háskólar voru í raun stofnaðir af fyrrverandi ópíumbarónum. Og Kennedy-fjölskyldan er engin undantekning. Annars vegar eru sumsé vissulega þessar fjölskylduættkvíslir. Hins vegar eru þessi net, eins og Bilderberg-ráðstefnan. Það er auðvitað áhugavert að annars vegar er George Soros, Peter Thiel eða Eric Schmidt, sem eru opinberlega í raun fulltrúar mjög andstæðra hugmyndafræði. Annar er vinstri sinnaður demókrati - í tilfelli Eric Schmidt, fyrrverandi forstjóra Google - og hinn er hægri sinnaður frjálslyndur-íhaldssamur, eins og Peter Thiel. Opinberlega og í fjölmiðlum er þeim stillt sem algjörum andstæðum en svo hittast þau á Bilderberg-ráðstefnunni þar sem þeir sitja bæði í „Steering Committee“ sem er stýrihópur. Sem gefur þá til kynna að þar sé verið að ræða eitthvað annað en það sem við sjáum í fjölmiðlum, þar sem mest af þessu er líklega bara sýning eða öllu heldur, fólk er opinberlega að reyna að tryggja sér kjósendahlutdeild eða völd. – Í bakgrunni er verið að stunda hluti eins og stafræna umbreytingu og transhúmanisma, og fólk nær þar mjög vel saman. Þannig að fólk er almennt vinir í einrúmi líka. Maður sér þetta alltaf í Sambandsþinginu líka, þegar þeir segja: „Við erum að rífast í spjallþættinum - eitthvað eins og Græningjar á móti CDU, Vinstri og AfD.“ Og svo í lokin standa þeir einhvers staðar í pallborðsumræðum, hlæja saman og skemmta sér. Þetta er í grundvallaratriðum klúbbur. Og það sem er kynnt fyrir okkur opinberlega er í grunninn eitthvað eins og sápuópera. [Kla.TV:] Já. Þú ert mjög góður í að opinbera þessa hluti. Hvernig færðu fólk til að hlusta á þig? [Tom-Oliver Regenauer:] Jæja, í fyrsta lagi vil ég ekki að neinn hlusti á mig. Ég vil í raun að fólk hlusti á sjálft sig og eigið innsæi, innri rödd sína og eigin samvisku. Því eins og ég sagði rétt í þessu, það er enginn réttur til þess að drottna. Það getur heldur enginn fyrirskipað þér né mér neitt. Það eina sem ætti að leiðbeina okkur í lífinu er persónulegur skilningur okkar á veruleikanum. Og allir verða að ákveða þetta sjálfir, mjög persónubundið. Það þýðir að það sem ég geri er í grundvallaratriðum að safna upplýsingum og gera þær síðan aðgengilegar - og sérstaklega með öllum þeim heimildum sem ég nota til að komast að niðurstöðu minni - svo að lesandinn geti skilið þær sjálfur og síðan ákveðið hvort hann komist að sömu niðurstöðu. Mér finnst þær almennt mjög rökréttar og veit ekki hvernig ég ætti að komast að annarri niðurstöðu. En allir eru frjálsir að ákveða sjálfir. Ég vil alls ekki að fólk trúi mér. Það versta sem þú getur gert er að tileinka þér einfaldlega skoðanir, aðlaga þær og trúa skoðunum annarra. Þú ættir bara að hlusta á sjálfan þig. Og það sem ég tel mikilvægt er að við notum réttu hugtökin. Þegar ég kalla mig samsæriskenningasmið, samsæriskenningarfræðing eða eitthvað slíkt, þá er ég augljóslega að gera fólki greiða. Þú munt ekki finna þessi hugtök í skrifum mínum. Því þetta snýst aldrei um samsæri, heldur frekar um skipulagða glæpastarfsemi. Og það er í grundvallaratriðum mjög einfalda máltækið: Follow the money. Þannig að þú fylgir peningunum, sem er það sem hver rannsóknarlögreglumaður myndi gera sem vill leysa glæp. Ég geri það sama. Og með hverri grein minni er hægt að höfða mál fyrir dómstóla og eiga góða möguleika á að vinna, því í meginatriðum er allt skjalfest. Og ekki með einhverju YouTube myndbandi frá herra XY, sem heyrði einu sinni frá einhverjum að það gæti verið satt, heldur venjulega með upprunalegum skjölum frá UNESCO, CIA, o.s.frv. Þá getur þú lesið sjálfur hvað þetta fólk gerir og skrifar í raun og veru, hvað það tilkynnir, hvað það viðurkennir að það hafi gert áður fyrr– sem gerist oft ekki fyrr en áratugum síðar. Þannig að þú verður líka að nota réttu hugtökin. Þess vegna nota ég hugtök eins og „eftirlitshagfræði“ [skráning, mat og viðskiptaleg nýting á (kaup-) hegðun með stöðugri athugun og gagnagreiningu]. Í meginatriðum er þetta ekki bara algjört eftirlit , heldur er það að græða peninga með algjöru eftirliti. Vegna þess að stóru tæknifyrirtækin sem eru gullgrafarar samtímans – það eru gögnin – þau græða auðvitað gríðarlega peninga á því. En þau miðla þessum gögnum líka til stjórnvalda eða leyniþjónustustofnana. Þau hafa aftur á móti eðlilega aðgang að einstökum villutrúarmönnum, vantrúuðum gagnrýnendum sem tjá sig á einhvern óréttlætanlega hátt gegn ríkinu. Það þýðir að þetta er algjörlega óheilbrigt net. Og Benito Mussolini kallaði það hina fullkomnu mynd fasisma þá: „Fyrirtækjahyggja. Þegar ríkið og fyrirtækin sameinast í óheilbrigt valdakerfi.“ Og það er einmitt það sem við höfum. Þess vegna er þetta valdakerfi svo víðfeðmt, ruglingslegt og erfitt að skilgreina, því stjórnmál hafa í raun ekki ákveðið neitt í langan tíma. Í meginatriðum hafa yfirþjóðlegar stofnanir, umboðsmenn þeirra, hugveitur þeirra og eitthvað eins og Sameinuðu þjóðirnar verið að taka ákvarðanir í langan tíma. Kynna síðan fyrir okkur Dagskrá 2030 og sjálfbærnimarkmið sem enginn okkar kaus nokkurn tíma um, en sem eru síðan framkvæmd og framfylgt af viðkomandi þjóðstjórn. Það er í raun gegn vilja íbúanna sem hvorki kusu um þetta né hafa neitt um málið að segja. Þannig að fyrir mér eru stjórnmál einungis framkvæmdararmur yfirþjóðlegrar uppbyggingar sem kallast ekki heimsstjórn heldur hnattræn stjórnun. Og það mun örugglega að lokum leiða til sífellt sterkari hnattrænnar stjórnunaruppbyggingar. Í síðasta lagi þegar við þurfum að greiða sjálfbærniskatt til Sameinuðu þjóðanna, sem var í umræðunni. En þjóðstjórnir munu auðvitað halda áfram að vera til. Því það er þær sem við sjáum. Þar get ég hermt eftir lýðræði og kosið, og samt gefið kjósandanum þá tilfinningu að hann sé að taka þátt - sem í raun er ekki satt. [Kla.TV:] Þannig að það þýðir að heimsstjórnin sem sumir óttast, með aðsetur einhvers staðar í Genf eða New York, verður líklega ekki til? Heldur að undirdeildirnar sem við höfum nú þegar muni halda áfram? [Tom-Oliver Regenauer:] Einmitt, það er heldur ekki hægt að selja það. Svo ef ég held sumsé áfram að birtast í fjölmiðlum með lýðræðislíkanið og segja að þetta sé besta lýðræði allra tíma, þá get ég auðvitað ekki sagt að við höfum nú eina heimsstjórn skipaða átta öldruðum herramönnum sem hittast í bakherbergi og taka síðan ákvarðanir fyrir allan heiminn. Auðvitað gengur það ekki. Það veit þetta fólk líka. Því munu auðvitað áfram vera til staðar þjóðstjórnir, en það munu alltaf koma til ný tæki sem krefjast og tryggja yfirþjóðlegt fullveldi. Eins og eitthvað eins og þessi WHO-sáttmáli sem auðvitað tryggir að í heilbrigðiskerfinu eru það ekki lengur þjóðstjórnir heldur yfirþjóðleg bygging sem ræður því hvað gerist í einstökum löndum. [Kla.TV:] Já. Hvers vegna heldurðu að fólk sætti sig við þetta? Það eru fleiri og fleiri sem átta sig á því að þeir séu óánægðir með ríksstjórnir sínar og myndu kannski jafnvel fagna nýrri byrjun og samþykkja heimsstjórn. [Tom-Oliver Regenauer:] Já, það er ótrúlega margir sem telja þetta ekki svo slæmt. En þetta er yfirleitt fólkið sem skoðar málið ekki ofan í kjölinn. Allir sem líta á sig sem lýðræðissinna vilja hafa áhrif á samfélagi sitt - sérstaklega í Sviss í grasrótarlýðræðinu. Það þýðir að þeir vilja láta í sér heyra, koma með sín sjónarmið - með og á móti - og finna síðan einhvern veginn samkomulag. Það er í raun það sem lýðræði er. Það er ferli, oft átök, umræða, orðræða sem þarf að leysa einhvers staðar. Og umræðan á sér náttúrulega ekki stað. Ég held að margir hafi ekki almennilega skýra mynd af þessu vegna þess að þeir hafa auðvitað einfaldlega ekki tíma í hversdagslífinu vegna vinnu ofl. Hver hefur tíma til að eyða fjórum, sex eða átta klukkustundum í að rannsaka eitthvað á kvöldin ef það er ekki vel kynnt í bók? [Kla.TV:] Þegar maður talar við fólk á götunni fær maður þá tilfinningu að allir fylgi bara straumnum. Að vísu óánægðir en gera í raun ekkert. Í fjölmiðlum er því miðlað til okkar að sjálfstætt starfandi blaðamenn, eins og þú og ég, höfum eingöngu áhrif á 20 prósent þjóðarinnar. Er það virkilega satt? [Tom-Oliver Regenauer:] Nei, ég sé það ekki þannig. Mér finnst alltaf gaman að nefna dæmi um þjóðaratkvæðagreiðslurnar í Sviss – þá um Covid og Covid-lögin. Þá hafnaði m.a.s. fyrsta þjóðaratkvæðagreiðslan upphaflega jafnvel lögunum. Ég skoðaði þessar spár – eða líkurnar – og á einhverjum tímapunkti held ég að niðurstaðan hafi verið: 47 prósent höfnuðu þessum lögum, sem þýddi þá að þau voru samþykkt eftir allt saman. En það voru 47 prósent þjóðarinnar sem þá töluðu gegn innleiðingu þessara reglugerða í fyrstu þjóðaratkvæðagreiðslunni– þessum eftirlits-mælingum og að lokum eftirlitskerfis. Og ég tel að sú mynd sem fjölmiðlar drógu upp af þessari gagnrýnu búbblu sé algjörlega ýkt. Því auðvitað verður maður að láta fólki finnast að gagnrýni hluti þjóðarinnar sé einhvernveginn skrýtinn og brjálaður og að hann sé alger minnihluti. Þá líður manni valdalausum því samkvæmt. Þetta skapar náttúrulega tilfinningu um vanmátt og bjargarleysi og tryggir að fólk sitji óvirkt heima í sófanum, sinnulaust og náttúrulega pirrað yfir að geta ekkert gert. En ég sé þetta allt öðruvísi, því eins og ég sagði þegar maður er á ferð í borginni, í raunverulegu rými og talar við fólk þá er frekar sjaldgæft að hitta einhvern sem telur í raun allt vera gott. Fólk sem er algjörlega hrifið af þýsku ríkisstjórninni, bandarísku ríkisstjórninni, hvort sem það er Trump eða þeir sem voru á undan honum eða þá svissnesku ríkisstjórninni. Þú munt varla hitta neinn opinberlega, á bar eða í lest, sem er algjörlega hrifinn af þeim. Fólkið sem þú hittir er í minnihluta – hef ég tekið eftir – sem talar virkilega jákvætt um stjórnvöld. Það eru 20, 18, 25, 15 prósent, allt eftir því hvert þú ferð. Kannski jafnvel 30 prósent. En ég tel að það sé minnihlutinn. Og ég tel að 60, 70 prósent þjóðarinnar hafi áttað sig á því að það eru blekktir, að þetta sé yfirskin og að þessi óánægja sé mjög útbreidd. Ég tel að af þessum – við skulum kalla það 60 prósent eða 70 prósent – ​​sem er í þessum hópi þori stór hluti þeirra ekki enn að tjá sig opinberlega. Vegna þess að auðvitað er óttinn við að vinnuveitandinn fái vitneskju um þetta, að þú verðir settur í óhagstæða stöðu í starfi þínu, að þú fáir kannski ekki lengur að fara í tennis- eða skotklúbbinn. Að vinir þínir gætu gert þig útlægan ef þú verður fulltrúi einhverra undarlegra kenninga. En ég held að ef þú – og þetta er mín reynsla – ef þú talar opinskátt um það þá áttarðu þig fljótt á því að margir eru mjög gagnrýnir. Það mikilvæga er að þú notir ekki hugtökin sem ráðandi stéttin, sem áróðurskerfið beitir. Svo ekki tala um loftslagsbreytingar. Ef einhver talar við þig um loftslagsbreytingar talaðu þá um umhverfisvernd. Ef einhver talar um samsöfnun fjármagns [auðsöfnun] og illa milljarðamæringa eins og Elon Musk, talaðu þá um vondu milljarðamæringana eins og Soros og Gates sem að lokum skipuleggja sig glæpsamlega og vinna saman við að innleiða hluti sem ekkert okkar kaus. Og reyndu að lýsa hlutunum með hugtökum sem eru viðeigandi. Þetta eru ekki samsæriskenningar; þær snúast um skipulagða glæpastarfsemi og rannsóknarblaðamennsku; þær snúast um glæparannsókn. Eftirlitsríkið snýst ekki endilega um eftirlitsríkið sjálft, heldur frekar um eftirlitshagkerfi. Það er mjög náið samspil milli fyrirtækja, ríkiskerfisins og leyniþjónustunnar. Þannig að ef þú reynir að nálgast fólk með rétta orðaforðanum geturðu líka talað – innan gæsalappa – á mjög uppbyggilegan hátt við andstæðu hliðinni. Ég upplifi þetta aftur og aftur þegar ég tala við fólk sem þú myndir lýsa sem algjörlega „woke“ [aukin vitund fyrir kynþáttafordómum og skorti á félagslegu réttlæti] eða „alveg frá hinni hliðinni“, sem eru frábærir í að tala við mig um það því ég er líka fylgjandi umhverfisvernd og engum líkar við míkróplast í matnum sínum. Ég er heldur ekki fylgjandi ofurmilljarðamæringum eins og Musk, Soros eða Gates sem geta keypt sér svo mikil áhrif með peningum sínum að þeir drepa fólk í Ameríku og Afríku með lyfjum í einhverjum herferðum sem eru í raun bara skaðlegar. Frá ófrjósemisaðgerða til dauðsfalla, allt þetta sem hefur gerst í fortíðinni. Svo ef þú reynir einfaldlega að ná til fólks – og ég held að allir verði að líta aðeins í eigin barm – því auðvitað eru margir enn mjög vonsviknir vegna Covid krísunnar, með nágranna sína, með vinnuveitendur sína. En ef þú ert aðeins betur upplýstur og hefur aðeins meiri innsýn en hinir og hefur séð í gegnum þessa hluti, þá berðu líka ábyrgð á að gefa aðeins eftir og vera sá skynsamari og samt nálgast fólk. Vegna þess að við erum ein tegund verðum við einhvern veginn að deila þessu lífsrými saman. Og ef við erum sífellt klofin á milli þeirra sem eru með eða á móti Covid, þeirra sem eru með eða á móti innflytjendastefnunni, með eða á móti Trump og Merz og BlackRock í Þýskalandi. Því fleiri slíkar sundrandi frásagnir sem berast almenningi, því meira verðum við að takast á við okkur sjálf og með láréttum ágreiningi. Á meðan að vandamálið – við sáum þetta árið 2008 með Occupy Wall Street hreyfingunni – vandamálið er efst. Og síðast þskiptið sem fólk bæði til vinstri og hægri horfði sameiginlega upp þá var í Occupy Wall Street. Það varð gríðarleg augnablik, þvert á allt litróf, þar sem fólk áttaði sig á: Það eru seðlabankarnir, það eru stóru bankarnir, sem við þurfum að bjarga með peningum okkar, með sköttum okkar í milljarðavís. Og það átti ekki í þessum láréttu átökum. Og eftir það, sérstaklega í Ameríku varð Teboðshreyfingin til og það allt sem smám saman þróaðist yfir í „woke“ [smám saman aukin vitund um kynþáttafordóma og skort á félagslegu réttlæti]. Og aftur eru menn í láréttum átökum, berja hver annan í hausinn í stað þess að takast á við vandamálið sem felst venjulega í því að horfa upp á við. [Kla.TV:] Já. Og að hve miklu leyti erum við nú undir miskunn þessa ferlis komin eða getum við varið okkur, vopnað okkur gegn því sem á að gera okkur? Við erum sammála því og gefum þeim því valdið. Á hinn bóginn, þegar við tökum völdin, fjarlægjum við frá þeim þessa möguleika svo að segja. Því fleiri sem gera þetta, því stærra og umfangsmeira verður þetta ferli. Hvaða ráð gefur þú fólki? Hvað ættu þau að gera? [Tom-Oliver Regenauer:] Í fyrsta lagi verður þú að skilja að því meiri áróður sem er í gangi, því fleiri vafasamum, geðklofa frásagnum (narrativ) eru kastað inn í rýmið, því meiri verður hneykslunarstýringin. Svo í dag er það umræðuefni A, og þú verður að hneykslast yfir því. Á morgun verður það umræðuefni B, og þú verður að vera hneykslaður yfir því. Því meira sem þetta gerist, því meira er það tákn þess að ákveðinn ótti ríki þarna uppi í fílabeinsturninum, því traust á stjórnmálum og ríkinu hefur verið að minnka í áratugi. Traust á opinberum útvarpsstöðvum dvínar. Kjósendaþátttaka minnkar sífellt meira. Þetta þýðir að sífellt fleiri átta sig greinilega á því af hverjum þeim er eiginlega stjórnað og að það hefur í raun ekki mikið með lýðræði að gera. Fólk eru vonsvikið og snýr sér frá því. Og flestir gera þetta auðvitað með ákveðinni angist [uppgjöf] – sumsé vegna vonbrigða – og vill einfaldlega ekki takast á við þetta lengur, einbeitir sér heldur að einkalífi sínu, að því sem þeir geta haft áhrif á. Og það er reyndar eiginlega rétt. Ef ég væri ekki að þessu sem blaðamaður myndi ég oft ekki horfa á þetta dót heldur, því það er oft þannig að það sem er kynnt fyrir þér er einfaldlega móðgandi fyrir þína eigin greind, hin fáránlega Storytelling [að breyta þurrum staðreyndum í grípandi sögur - ekki endilega sannar samt]. En ef maður ætti eiginlega að ráðleggja fólki: Við erum alltaf fleiri! Svo ef við tökum hlutfall ríkisstjórnar með lögregluliði sínu eða opinbera þjónustu og berum það síðan saman við fjölda íbúa þessa lands, þá sjáum við gríðarlegt misræmi á milli kerfisins – ríkiskerfisins, kerfisins, hvað sem þú vilt kalla það – og íbúanna sem í raun fara með völdin. Þetta er í raun hugmyndin að baki lýðræði: að fullvalda ríkið ákveði. Þessi tilfinning er sérstaklega sterk í Sviss. Og maður fær fljótt þá tilfinningu að ríkisstjórnin í Bern sé að segja manni fyrir sé maður er ekki spurður. Nú höfum við þessa rammasamninga ESB og þá heitir það: „Þeir eru að reyna að komast hjá þjóðaratkvæðagreiðslunni einhvern veginn og hún þarf ekki að fara fyrir Ríkisráðið.“ Þeir eru að reyna að komast út úr henni einhvern veginn. Og fólk verður einfaldlega að taka virkan þátt. Lýðræði er ferli. Hafi maður það nú þegar sem „besta módelið“ – og líklega er það eitt besta módelið sem við þekkjum og höfum, og maður hefur líka öðlast ákveðna hafnýta reynslu – ef maður tekur þátt og kemur á virkan hátt til leiðar einhvers konar jákvæðrar niðurstöðu. Þá verður maður að taka þátt og gera það á staðnum. Því maður getur ekki frá Chur haft áhrif á sambandsráðið í Bern. Það sem þú getur hins vegar gert er að fá bæjarstjórnina til að fylgjast með, koma með ábendingar hér og forgangsraða hér. Og ef nægilega mörg sveitarfélög gera það, og nægilega margir í sveitarstjórnarforystunni verða síðan virkir í kantónunni, og kantónan verður síðan virk í Bern, þá hefur þú vissulega vald og getur haft áhriff. Þannig að Covid-faraldurinn hefði vissulega þróast mjög öðruvísi hefði ekki verið svona mikið af frjálsum fjölmiðlum og svona mikilli andstöðu. Svo vertu virkur, farðu úr sófanum, vertu ekki neytandi í krísunni eins og hún væri kvikmynd. Þetta er líf okkar allra og við getum mótað það, því framtíðin er ekki fyrirfram ákveðin; við getum enn breytt henni núna. [Kla.TV:] Já, þakka þér kærlega fyrir álit þitt og fyrir að deila þekkingu þinni með okkur. Hefur þú eitthvað annað sem þú vilt segja við áhorfendurna að lokum? [Tom-Oliver Regenauer:] Já, þetta voru næstum því lokaorð, en maður verður að gera sér grein fyrir því að maður sjálfur hefur vald, og að hin jákvæða framtíð og lífið sé fallegt. Lífið er fallegt og allt annað sem þeir reyna að sannfæra okkur um – hvort sem það er ótti, hvort þeir vilja gera okkur hrædd við stríð, hrædd við stafræna umbreytingu o.s.frv. – er allt leið til yfirráða. Lífið er fallegt. Þú ættir að lifa áhugasömu, hamingjusömu og innihaldsríku lífi með fjölskyldu þinni, með þínu nærumhverfi og ekki undir neinum kringumstæðum leyfa þér að vera ýtt inn þennan ótta eða angist [eða uppgjöf] sem fjölmiðlarnir – áróðursbúnaðurinn – vilja ýta okkur inn í – því þá hafa þeir að lokum þegar náð markmiði sínu. Þannig að framtíðin er ekki til svo hægt sé að sjá fyrir, heldur til þess að móta – eins og Antoine de Saint-Exupéry sagði einu sinni. Og ég held að þú ættir að gera það með því að vera virkur og lifa hamingjusömu lífi, því hamingjusamt líf er hin raunverulega bylting. [Kla.TV:] Þakka þér fyrir þetta viðtal. Gangi þér vel, Tom-Oliver Regenauer. [Tom-Oliver Regenauer:] Þakka þér fyrir boðið.

eftir dec./sl

Heimildir/slóðir: „HOPIUM“ von Tom-Oliver Regenauer bestellen, 3. Band seiner Reihe „Texte zu Zeitenwende, Technokratie und Korporatismus“: https://shop.tredition.com/booktitle/HOPIUM/W-647-217-513
Webseite von Tom-Oliver Regenauer https://www.regenauer.press/
Biografie von Tom-Oliver Regenauer https://www.regenauer.press/profil
„Machtstrukturen & Medien – Wer regiert wirklich?“ Tom-Oliver Regenauer im Interview https://www.youtube.com/watch?v=5VkRni0dbNY